Prva Građanska bolnica u Subotici otvorena je 1841. godine. Međutim, već na kraju 
i na početku 
veka postojali su pokušaji da se izgradi jedna zdravstvena ustanova za lečenje obolelih siromaha.
Naime, kada je Subotica 1779. godine dobila status Slobodnog kraljevskog grada, imala je obavezu da pored Uboškog doma, koji se spominje još 1766. godine, a u skladu sa Opštim normativima, aktom o organizaciji zdravstvene službe izdatim u Beču 1770. godine i Uputstvom iz 1778. godine, uspostavi i bolničku službu. Krajem 
veka Uboški dom se često naziva „bolnica“ (Nosocomium), a početkom 
veka građanski fizikus leči obolele siromašne građane u ovoj ustanovi i sebe naziva „upravnikom bolnice“. On uporno traži od Gradske uprave da se pobrine za podizanje zgrade koja će služiti kao zdravstvena ustanova, ali do realizacije zahteva nije došlo, iako su postojali planovi 1804. i 1818. godine.
Pojava kolere 183. godine i Izveštaj gradskog fizikusa dr Kovač Antala
da se u „bolnici“ leče ozbiljni bolesnici (od upale pluća, sifilisa, astme, otoka jetre, slezine i dr.), dovode članove Magistrata u situaciju da ozbiljno razmišljaju o osnivanju „prave“ bolnice. Odlučeno je da se adaptira kuća naslednika Trančik Antuna pošto je kupovina i adaptacija ove kuće jeftinija no gradnja nove zgrade. Gradonačelnik Sarić Josip dobija saglasnost za kupovinu spomenute kuće od viših vlasti u Pešti tako da se bolnica otvorila 1. oktobra 1841. godine. Bolnica je imala 20 bolesničkih kreveta i odgovarajući nameštaj i raspolagala sa dve bolesničke sobe, sobom za rekovalescente, sobom za negovateljicu, kuhinjom i drugim prostorijama kao i bunarom u dvorištu.
Od dana otvaranja pa do 31. decembra 1841. godine lečeno je 11 bolesnika od strane dr Kovača, koji je bio i prvi upravnik bolnice, dr Romančik Ferenca 
i dr Sep Đerđa 
Tokom 1842. godine bilo je 76 hospitalno lečenih, a za šest meseci 1844. godine 36 bolesnika.
Zbog sve većeg broja bolesnika radi stacionarnog lečenja javlja se potreba za proširenjem bolnice, no Gradska uprava ne prihvata zahteve lekara.
Do prvog proširenja bolnice dolazi tek 1868. godine dolaskom dr Kiš Đerđa
hirurga-oftalmologa koji je došao u Suboticu 1865. godine. U obližnjoj zgradi preuređena je jedna soba sa sedam bolesničkih kreveta za smeštaj onih kojima je bila potrebna hirurška intervencija na obolelom oku. Subotica je, tako, bila među prvim gradovima koji je imao oftalmologa i Odeljenje za očne bolesti.
Usled naglog razvoja industrije i urbanizacije javljaju se u drugoj polovini 
veka psihički poremećaji kod stanovnika grada. Izgrađena je 1878. godine, u svrhu lečenja ovakvih bolesnika, jedna sporedna zgrada kraj bolnice sa tri sobe za umobolne, zatim praona, mrtvačnica i sala za obdukcije.
Broj bolesnika sa očnim bolestima, naročito trahomom, bio je u porastu, pa Gradske vlasti odlučuju 1884. godine da otvore posebnu bolnicu za očne bolesti u blizini Vojne bolnice na Senjaku 
, u privatnoj kući Biro Antala. Bolnica je imala 30 bolesničkih kreveta a prvi upravnik bio je dr Fojer Natan
, profesor oftalmologije na Medicinskom fakultetu u Pešti. Već sledeće godine izabran je na to mesto dr Vilhajm Adolf 
privatni lekar i oftalmolog iz Subotice.
Dr Vajs Ignac
kao upravnik bolnice (1888-1894.), energičnije pokreće pitanje poboljšanja bolničke službe i izgradnje nove bolničke zgrade. Uz njegovo opširno obrazloženje i zaključke da grad mora da ima modernu bolničku službu, Gradska uprava februara 1890. godine donosi Odluku da se nova bolnica, tj. bolnički paviljoni izgrade kod tzv. Šandorske kapije (gde se i danas nalazi). Izgradnja osam paviljona za potrebe bolničkih odeljenja kao i ostali prateći objekti završena je tek 1897. godine. Bolnica je bila u to vreme jedna od najmodernijih u ovom delu Evrope.
Paviljoni novoizgrađene bolnice (1897.)
Imajući u vidu analizu kretanja bolesnika tokom zadnjih nekoliko godina, nova bolnica je izgrađena sa 160 bolesničkih kreveta. Međutim, nekoliko godina rada nakon otvaranja bolnička uprava se suočila sa činjenicom da je povećani broj hospitalnih bolesnika zahtevao dalja proširenja dogradnjom sprata na prizemnim paviljonima, odnosno adaptacijom postojećih prostorija u pojedinim paviljonima. Jer, dok je godišnje kretanje bolesnika 1897- 1898. godine bilo oko 1600, dotle je 1911. godine zabeleženo oko 4000, pa je broj bolesničkih kreveta te godine povećan na 410. Pored proširenja Odeljenja za očne bolesti i Odeljenja za umobolne, postojali su planovi za proširenje i ostalih odeljenja, ali godine Prvog svetskog rata sprečile su takve namere.
Posle 1918. godine pitanje proširenja bolnice nije moglo odmah da se rešava zbog loše ekonomske situacije koja je vladala u zemlji u to doba. Ministarstvo narodnog zdravlja ne prihvata da bolnica bude državna, ali obećava da će podmiriti dugovanja, a Gradska uprava nema materijalnih sredstava da je izdržava.
Poteškoće ponovo nastaju tokom 1927/28. godine pa se problem opstanka bolničke službe pokušava rešiti sa Pokrajinskom, tj. Banskom upravom u Novom Sadu. Do kompromisa ne dolazi.
Gradska uprava nastoji da pomogne i bolnica radi uz određene poteškoće i održava 450 bolesničkih kreveta. Vrši se čak i dogradnja paviljona za ginekologiju i akušerstvo 1937. godine, odnosno otvara se posebno Odeljenje za bolesti uha, grla i nosa 1939. godine.
Posle Drugog svetskog rata usledilo je preseljavanje pojedinih odeljenja iz jednog u drugi paviljon što je diktirano brojem bolesnika iz određenih grupa bolesti (npr. povećani broj bolesnika sa interničkim, a smanjen broj bolesnika sa kožno-veneričnim bolestima). Otvaraju se nova odeljenja: izgrađen je poseban paviljon za rentgenološku službu (1957. godine), bolesnici sa tuberkulozom pluća dobijaju poseban smeštaj (1951/52.), podignut je novi paviljon za rehabilitaciju (1961. godine), a tokom 1960/61 godine počela je izgradnja nove višespratne zgrade za novu bolnicu samodoprinosom građana. Prateći savremena medicinska dostignuća nova bolnička zgrada omogućava da se otvore i posebna odeljenja: Odeljenje za urologiju (1971/72.), Odeljenje za ortopediju i traumatologiju (1971/72.), stanica za transfuziju krvi, osnovana još 1953. godine, odvaja se od odeljenja za hirurške bolesti u posebno Odeljenje 1965. godine.
Nova zgrada bolnice završena je tokom 1971. godine i uz preuređenje starih zgrada-paviljona bolnica je sada bila u mogućnosti da primi i leči veći broj bolesnika u svojih 850 bolesničkig kreveta i sa savremenom laboratorijsko-rentgenološkom tehnikom.
No, kako savremena medicinska nauka zahteva nova arhitektonska rešenja zgrade, pružanje savremene higijensko-tehničke uslove rada, te savremenu dijagnostiku - to se i dalje, tj. danas vrše nova dogradnja i uređenje pojedinih prostorija.
Odeljenje za hirurške bolesti u kojem su ranije bile smestene službe za hirurgiju, ortopediju, urologiju, otorinolaringologiju i ginekologiju sa akušerstvom
Sanatorijum PARK - kasnije Jevrejska bolnica
Zgrada nove bolnice završena 1971/72. godine
